^{!...Haho! Haho
Tiştê ku tê serê ZIMANÊ KURDÎ, li ser destên qehramenên kuling û tapanên EREBMANCKÎ û TIRKMANCKÎ di ragihandinê de, talanî, ‎malwêranî û komkujî ye. Û hew.‎
Weke mînak, rojekê ji rojan, di semînarekê de, li ser (Zimanê Kurdî di ragihandinê de), ku yek ‎dezgeha ragihandinê jî nehat û amade nebû, ji ber ku bi nerîna wan, asta wan di ser vê yekê re ye, ‎me got: Zimanê Kurdî di ragihandinê de, ketiye ber kuling û tapanên nezanan, êdî bi giranî hatiye ‎pelixandin. Kesên pispor û şareza jî, ne li ber tiştekî ne, tenê hevdem bi her pelixandinekê yan lêdana ‎kuling û tapanekî re, parçeyek ji dilê wan hildiweşe û eger mêr kurên mêran bin, devê xwe vekin!.‎
Di wê semînarê de, me got: Keko eger peyvek di zimanê dayika te de nebe, ne xem e, ji zimanekî ‎din bîne, eger peyveke biyanî cihê xwe di nav zimên de girtibe, ew jî asayî ye, lê dema ku peyveke ‎resen û cihgirtî hebe, herwiha eger peyvek ji bav û kalên xwe de, ji malbata vî zimanî be, êdî pêwîst ‎nake tu şarezahiya xwe bi kuling û tapanan nîşan bidî û bi kîndarî komkujiyan bîne serê vî zimanê ‎bedew û li vî aliyî û li wî aliyî, weke talanê, hema gorên bikom li pey zimanê xwe yê Erebmancî yan ‎Tirkmancî bihêle.‎
Em dibêjin bavo, ew (çek) e, ne (sileh) e. Keko, ew (artêş) e, ne (cêş) e, zîreko ew (radestkirin) e, ne ‎‎(teslîmkirin) e, zanayo! Ma ragihandina miletên din, bi behaneya hêsankirinê, peyvên zimanê te bikar tîne?! Na. Êdî xwe di axê de vedigevizîne û bi kelogirî û hilolîkan dinihurîne û dibêje: ‎‎“Çima tu kîtabeta î’lamê bi luxeteke fesîh î’tîmad dikî, meselen bedelen ji (sînor) hidûd bikar bîne û ‎bedelen ji (parêzgeh) (muhafeze)yê bikar bîne û bedelen ji (al)ê (’elem)ê bikar bîne, ji bo ku kêfa ‎xelkê ji te re bê!‎
Kuro eger ez bi EREBÎ binivîsim ez ê bihêlim çavên te beloq bimînin, de xwe bi van çend gotin motinkên EREBMANCKÎ li ser xelkê nebîne.
Dîsa jî: Haho! Haho!
Tiştê ku tê serê Zimanê Kurdî, li ser destên qehramenên kuling û tapanên EREBMANCKÎ û TIRKMANCKÎ di ragihandinê de, talanî, ‎malwêranî û komkujî ye. Û hew.‎}